نمیدانم

نمیدانم
این اعتمادِ لعنتی را کجا نوشته انـد
اینکـه آدم های هر چند نزدیک
قابل اعتمـادند
حرف ها را باید سکـوت کرد
خورد
آنقدر حرف ها را خورد
که از هر حرفی سیر شد
اعتماد به آدم ها خیانت محض است
خیانت به لبخندی
که کنج لبت میکـآرند
خیانت به دوست داشتن هایت
نفرت ِ داخل کلمات را
باید با چشم دید
معصوم بودن را
باید از روی صفحه پاک کرد
لبخندی بزرگ کـشید
و اشکـی که جوهرِ خودکار را
روی صفحه پخش میکند
امضایی زیر آن
و پایـان ِ خیانت و اعتماد
اعتماد را باید ریشه کن کرد
این روزهـآ
ویران تَر از حالِ ما آدم هاست