میدان

میدانے؟
همیشہ ترسم از این بود
کہ کسے جز مڹ
عزیزِ دلم صدایٺ کند
وُ ٺو مثلہ همیشہ کشدار بگویے:
جــــــــانــــم.....
ایڹ روزها گوش هایم را
تا خِرخِره پر از حرفهاے
حسابِ ٺو کرده ام .
اما عجیب درد میکند
سرم....
آغوشم...
دستهایم...
لبخندهایم....
گریہ هایم.....
دوستت دارم هایم...
همہ ام ...
آنقدر درد میکند
که هِے بخواهے اَم وُ ،،
نخواهمٺ....
.هِے کنارٺ بزنم
وُ محکم تر در آغوشم گیرے
هِے بگویے دوستٺ دارم !
وُ سکوٺ کنم
هِے بگویم برو,
بمانے
آنقدر تحمل ام کنے
کہ از سرم بیافتد,
یک روز,
یک جا,
خوانده بودم,
کسے کنارِ نامٺ نوشته بود: ....
عزیزم....

و یکے کہ چہ میدانم کیسٺ
گفتہ اسٺ
"جـــــــانــــم"
بُگذریم,

همہ ام درد میکند...