عاشقانه

عاشقانه

من بلد نبودم تنهایی از پس دوست داشتن خودم بربیام‌. بلد نبودم خودمو بپذیرم و رو خودم عیب و ایراد نذارم و خودمو سرزنش نکنم. بلد نبودم مث یه پرنده آزاد و رها شکل خودم باشم و زندگیمو بکنم.
تو منو اونجوری که بودم پذیرفتی و همیشه بی قید و شرط دوستم داشتی و هیچوقت تنهام نذاشتی و بهم این باور رو دادی که من دوست داشتنی‌ام، که به اندازه کافی خوبم، که قشنگم، که باید خودمو بغل کنم و به خودم عشق بدم و قدر خودمو بدونم.
تو بهم کمک کردی بفهمم از زندگیم چی میخوام. شاید خودخواهانه به نظر برسه اما باید بگم تو با خوب کردن حالم و آروم کردن دلم بهم یاد دادی که عشق یعنی چی؟!
بهم نشون دادی اینکه یه نفرو همونجور که هست دوست داشته باشیم و بخوایم یعنی چی؟
من عاشقی کردنو زندگی کردنو خندیدنو به آرامش رسیدنو از تو یاد گرفتم.
نور امید زندگی تاریک من پناه میارم به تو از تمام دردها و رنج‌هایی که تو هستی و نمیذاری از پا درم بیاره‌.
نور و رنگ پاشیدی به زندگیِ یه کسی که مرده. کسی که حالا آرزو میکنه قد خورشید عمر کنه تا بتونه هزاران هزار سال همونقدر گرم و روشن، عاشق تو باشه.
اما تو خورشیدی و من ماه
روشنی‌ای هم اگر هست از وجود توئه "عشق