همیشه ساده از کنار ساده ترین لحظاتمان گذشتیم

همیشه ساده از کنار ساده ترین لحظاتمان گذشتیم،
از چای خوردن های کنار هم،
از مرافه های شیرین بر سر آخرین دانه ی سیب زمینی توی بشقاب،
از نیمکت همیشگی مان توی پارک،
از بستنی فروشی شلوغ سر چهارراه،
از آدمهایی که زیر و بم روحشان را بلد بودیم
از آدم های که زیر و بم روحمان را بلد بودند
از دوستت دارم های که نفهمیدیم و از هم دریغ کردیم
از راه رفتن های توی خیابانی که ردیف درخت هایش را از بر بودیم
از قدم هایی که باید با هم بر میداشتیم و صد حیف بر نداشتیم
دور شدیم از تمام دوست داشتنی هایمان،
فاصله گرفتیم از هم،
نفهمیدیم که فاصله را که نامرد است ،که بیرحم است
که وقتی بیاید و بنشیند بین لحظه های مان دیگر هیچ چیز به جای اولش برنمی گردد،
دیگر هیچوقت نه آن خیابان ،خیابان میشود،
نه آن نیمکت،نیمکت...