ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ
ﻭ ﭼﻪ ﺑﻲ ﺫﻭﻕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪ
ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻱ ... ﺟﻨﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮﺳﺖ
ﭼﻪ ﺳﺮﻭﻗﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﺸﻴﺪ
ﺑﻪ ﻛﻒ ﻭ ﻣﺎﺳﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﻳﺎﺑﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻫﺎ
ﺗﭙﺶ ﺗﺒﺰﺩﻩ ﻧﺒﺾ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ
ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﻢ ﺳﻬﻢ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺩﻳﻢ
ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻭﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺷﻌﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺩﻫﻨﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺪ
ﻣﺎﻩ ﻃﻌﻢ ﻏﺰﻟﻢ ﺭﺍ ﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭼﺸﻴﺪ
ﻣﻦ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﻲ ﭘﮋﻭﺍﻙ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻡ
ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻨﻴﺪ