فهمیدم مجبور نیستم برای همه خوب باشم ولی دیر فهمیدم

خیلی تلاش کردم همه خوشحال باشین احساس بد نکنین، خیلی سعی کردم خودکشی نکنین زنده بمونیم و ادامه بدین هربار یکی بار رفتنش بهم آسیب زد ولی موند و خوشحال شدم ، وقتی از من ناراحتین یا مشکلی وجود داره بهم نمیگین و فقط خداحافظی میکنین حرف از مرگ میزنین اره میدونم سخته اما هر چیزی میشه راهش مردن نیست اون هم باز یک گناهه صد دفعه بگم خدا قهرش میگیره این جسم دستتون امانت این روح این قلب اما داریم چیکار میکنیم واقعا؟ چرا یک دختر یا پسر توی این سن باید روی دستش جای خراش و تی،، غ باشه؟ ما حق نداریم وقتی حتی به آخرین نقطه رسیدیم با خالی کردن خودمون و آسیب به بدن شروع کنیم این راهش نیست اگر بگم خب دوستیم بیایین دردودل کنین باشه اما باز هم دوریم کاری از ما ساخته نیست کمی بیشتر به خانواده هاتون نزدیک بشین نشون بدین بهشون به محبتشون نیاز دارین اما اینجوری درست نیست همه دارن میرن توی این چند روز یک بند اتفاقات بد میوفته منم خسته شدم دیگه خستم کردین دیگه نمیتونم جلوتون رو بگیرم وقتی شما میرین منم میرم اما من نمیمیرم من فقط به زندگی عادی برمیگردم دلم میخواست بی خبر بزارم و برم اما دلم نیومد میدونستم اگر بگم ناراحت میشین و نمیزارین برم و منم گریه میکنم... میخواستم اول ازم متنفر بشین و دلسرد بشین تا ولم کنین بابت همه چیز متاسفم 😭🫂😘