حجی باغبان گر پنج روز صحبت گل بادش

حجّی باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش...
بر جفاي خار هجران صبر بلبل بايدش..
اي دل اندربند زلفش از پريشانی مَنال
مرغ دانا چون به دام افتد تحمّل بايدش
رِنّـدِ عالم سوز را با مصّلحت بيني چکار
کار مُلکَست آنکه تدبير و تأمّـل بايدش
تکيه بر تقوا و دانش بی توسّـل در طريقت کافريست...
رهرو گر صدها هنر دارد توکّـل بايدش...
با چنين زُلف و رُخش بادا نظربازی حرام
هر که روي ياسمين و جَعدِ سُنّبل روی بندی بايدش
نازها زان نرگس مستانه اش بايد کشيد
اين دل شوريده تا آن جَعدُ کاکُل بايدش
ساقيا در گردش ساغـرّ دِرفّشَـت این تعلُّـل تا به چند..؟
دُوّر چون با عاشقان اُفتد تَسـلّـسُل بايدش
کيست جانا تا ننوشد باده بی آواز رود..؟
در این هیاهو رو به جنگ عاشق مسکين چرا چَندين اَسیری و تَجمّـل بايدش...!