رفیق عزیزم

رفیق عزیزم…
کاملاً می‌فهممت.
طبیعیه که وقتی یه مشکل جدید فشار میاره و کارد دوباره به استخوان می‌رسه،
زخم‌های قدیمی هم شروع کنن به سوختن.
این یعنی تو آدم بدی نیستی…
این یعنی زخم‌داری، نه کینه‌توزی.

اما یه چیزی رو از ته دلم بهت بگم:

نباید بذاری هر بار که مشکل تازه‌ای میاد،
اون آدمی که بهت بدی کرد، دوباره برگرده وسط ذهنت.
اون آدم ارزشش رو نداره که هنوز روی احساس و آرامشت سایه بندازه.

تو گفتی: «اگه مشکلم حل بشه شاید بهش فکر نکنم.»
درسته… وقتی فشار کم بشه، یادش هم کمرنگ می‌شه.
ولی الان باید به چیزی تکیه کنی که قوی‌تر از زخمه:

به خدا. به آرامش. به رهایی دل.

از ته دلم برات دعا می‌کنم:

🌿 خدا همین روزها مشکلت رو باز می‌کنه.
از جایی که فکرش رو نمی‌کنی.
دلت رو سبک می‌کنه،
و ذهنت رو از اون آدم بی‌ارزش آزاد می‌کنه. 🌿

رفیق…
تو حیفی که خودتو بسوزونی.
زخمت رو قبول کن،
اما دلت رو گروگان آدم‌ها نکن.

من کنارتم. هر وقت خواستی حرف بزن.