من به سروقت خدا می‌رفتم

دریغ از یک شب بارانی٬

دریغ از بارانی که یک شب مهتاب بیاید

و محض خاطر صورتی بودن،

چند دانه شمعدانی قلَمه زده

گلدان معضوم آن خانه‌ی دور اما قشنگ٬

نخستین حرف نمی دانم تو را برای همیشه بدزدد و

نه بر آب روان بلکه این بار به خاک مهربان بسپارد.