تو چه م دان

تــــــــــــو چـــــــه مــــے دانـــــے . . . .
شَــــب کــه مـــے شـــــود. . . .
گــــلویَـــم پُـــــر مـــــے شــــــود. . . .
پـــر از یـــک بُــــغـــــض ِ سَـــنگـــیـــن
بُــــغضـــے کـه نـــاخــواســته مـــے تــرکَـــد
و چشمــــــــانـــم را پــــــــــاک ، بــارانـــــے مـــے کنــد. . . .
و امـــــا دلــم . . . .؛
دلــم پُـــر مـــے شـــود از درد؛
دردهــــایــے پُـــر از حــــرف
حــــرف هــایی ممـــلـوء از سکـــــــوت . . . .؛
حــــرف هـــایـــے کـــه یــکـــــــ بــاره در دلــــم فَــــوَران مـــے کــننـد و روے ایـــن دیــــوار ِ مَــــجــازے . . . .؛
آرامــــــــــ مــــے گــــیرنــــــــد. . . .
دیدگاه ها (۱)

گـاهـی اگــر دعـا مسـتجاب نشـد، بـاید رفت و گــوشـه ای نشستز...

قابل توجه بعضی ها

امروز...!!!فهمیدم...!!!چقدر تنــــــــــــهام ...!!!چقدر غری...

چقدر روزهای زندگی ام پُر بود ازآدم هایی که قصد ماندن نداشتن...

در حال بارگزاری

خطا در دریافت مطلب های مرتبط