شهادت مظهر جود و سخا و علم و معرفت امام جوادع پیشاپیش

شهادت مظهر جود و سخا و علم و معرفت، امام جواد(ع) پیشاپیش تسلیت و تعزیت باد.

#شعر_مهدوی
نرم افزار جامع مهدویت


در عزایت ای گل خیر النساء(س)                       حضرت مهدی شده صاحب عزا

حبّ تو آغشته با آب و گِلم                       نام زیبای تقی ذکر دلم

گشته جاری اشک غم از دیده ها                در عزایت یا جواد ابنُ الرّضا

عشق رویت در سرشت عاشقان               کاظمین تو بهشت عاشقان

نذر وادیِ غمت جان و تنم                  سائلِ بابُ المرادِ تو منم

حجت اللّهی و رکنِ عدل و داد              یا جواد و یاد جواد و یا جواد

ای فدای روضه ی جانسوز تو               آهِ جانسوز شرر افروز تو

در میان حجره ای در بسته ای               تشنه و بی جان و دل شکسته ای

زهر کینه شعله بر جانت زده                 عالم از سوز دلت آتشکده

ای به قربانِ تو و سوزِ دلت             همدمت گردیده آقا قاتلت

ای به قربان طنینِ یا ربت              فاطمه (س)یا فاطمه(س)ذکر لبت

روضه ات سوزی به سینه می دهد                اَشهدت بوی مدینه می دهد

نور هر قلبی ز خورشید ولاست              کاظمینت بهر ما چون کربلاست

شد عطش غالب به جسم و جان تو              یا حسین،ذکرِ لبِ عطشان تو

حجره ات گردیده وادیِ بلا                   زنده داغ شهید کربلا

او که لب تشنه به گودالِ شرف                داده جان بهر رسیدن بر هدف

او که غرق نیزه و شمشیر بود                نعره های قاتلش،تکبیر بود

او که پیش چشم زینب،خواهرش

               جلوه گر شد بر سرِ نیزه ، سرش

 
السلام ای کعبه ی جود و سخا          السلام ای مظهر لُطف و وفا
السلام ای نور بزم معرفت              ای وُجودت بهر عالم موهبت
ای فضیلت های ذاتت بی عدد           یا جواد بن ُ الرّضا مولا مدد
در گلستان لاله ی خشبو تویی           نور چشم ضامن ِ آهو تویی
ای نهم شمس سماوات ِ ولا              ای دو عالَم بر ولایت مبتلا
چشم ما و جود بی پایان تو              سیدی درد من ودرمان تو
جود تو جود خدا را مظهر است       چشم مهدی در عزای تو تر است
غربت بابای تو آمد به یاد               کنج حجره جان سپردی یا جواد
سوخت چون اسپند در آتش دلت        عاقبت شد همسر تو قاتلت
کنج حجره ای رضا را نور عین       تشنه لب جان داده ای مثل حسین
روی بام خانه ِای مولای من           پیکر تو  مانده بی غُسل و کفن
بر تن ِ تو اِی امام ِ انس و جان        سایه افکندند با پر طائران
من بمیرم جدّ تو در کربلا              پیکش مانده به صحرای بلا
روی خاک از ظلم ِ آن قوم ِ عَنود     سایبانی بهر آن پیکر نبود
کوفیان و جنگ با دین وای من       نعل اسب و جسم خونین وای من