گرچهمننامهنوشتمکهبیاییکوفه

گرچه  من  نامه  نوشتم  که  بیایی  کوفه ...

کاش  میشُد  که  تو  برگردی  نیایی، کوفه !

کوچه  گَردِ  کوچه  هایِ  تَنگ  و  تاریک  شدم

چه  مدینهای  به  پا  کرده ؛ خدایی،  کوفه !

حرفشان  نسل کُشی  باشد  و  بر  قتلِ  شما ...

چه  بگویم ...؟  که  کشیده  نقشههایی ، کوفه

شرطْ  بستند؛  سَرِ  سَرِ  علمدارِ  حرم 

...  صحبتِ  ضربِ  عمود  است  ؛  نیایی ، کوفه

حرمله  ،  با  یک  سهشعبه ، درکمین  نشستهاست ...

که  تو  با  کودکِ  شیرخواره  بیایی  ... کوفه

دخترِ  سهسالهات  ؛  اگر  بیایَد  ،  میزَنَد ...

برسرِ  گیسویِ  او  ؛  دستِ  گدایی ... ،کوفه

رَحمکُن؛  برزینب  وحرفِ  مرا  بردل  مَگیر ...

آسِمانش  میدهد  بویِ  جدایی ... ؛  کوفه !

بستهای  بارِ  سفر  همرهِ  ناموسَت  ولی  ...

مقصدِ  قافلهات؛  باشد  چهجایی ...!  کوفه !!؟

خوب  میدانم  ؛  برایِ  معجرو   گوشوارهها ...

میکُند  برپا  عجب  شور  ونوایی  ،  کوفه !

بر  سرِ  میخِ  قَناره؛  نگرانِ  زینبم  ...

که ندارد  به  خدا  ؛  شرم  و  حیایی  ،کوفه !



التماس دعا ...