راز خرابه بخش اول

#راز_خرابه
برای کسانی که امروز به سینما می‌روند احتمالا قابل درک نیست چرا چهار حفره ارتباط دهنده فضای آپاراتخانه با سالن بوده است. اما من دلیلش را می‌دانم. پروژکتورهای قدیمی از #فیلم‌_سلولوئید استفاده می‌کردند. همان نوارهای طویلی که به دور قرقره‌های قطور اما باریک پیچیده می‌شد. نوارهایی که درحقیقت عکسهای متوالی از صحنه‌هایی است که باید به نمایش در آید. طبیعی است هرقدر عکس بیشتر نوار طویلتر و قرقره درشت‌تر و سنگین‌تر! و البته پروژکتور ظرفیت محدودی برای پخش دارد. پس اگر می‌خواستند فیلمی با زمان بیش از ۶۰ دقیقه پخش کنند لازم بود آن را دستکم در دو قرقره جای دهند. برای پخش هم یا باید در فاصله تعویض دو قرقره، تماشاچیان را معطل نگه دارند [که من تجربه‌اش را در یک سینمای کوچک داشتم] یا در لحظه مناسب ادامه پخش از یک پروژکتور به دیگری محول شود، که این راهکار مرسوم در آن سینما بود. اگر #آپاراتچی مهارت کافی داشت تماشاچی حتی متوجه این جابجایی هم نمی‌شد!
خوب پس تکلیف دو حفره مشخص شد. قضیه دو حفره دیگر چیست. 🤔 فکر می‌کنم حالا دیگر باید معما را حل کرده باشید. آن دو حفره برای بررسی وضعیت پخش توسط آپاراتچی است. قطعا از پشت دیوار که نمی‌تواند کیفیت تصویر را بررسی کند!
پی‌نوشت: "سینما فرهنگ" ساری برای من بیشتر از هرچیز یادآور تجربه اولین بار "به تنهایی سینما رفتن" در سن سیزده سالگی است. آنهم فیلم "افعی" که خاطره جمعی خیلی‌هاست. اما الان بیشتر حالت "سینما پارادیزو" را پیدا کرده با آن موسیقی متن خاص 😌