ما درخت متولد شدیم

ما درخت متولد شدیم
بی شاخ و برگ
یک فصل مانده به
معاشقه ی نهال ها ...

دو کبوتر نیمه جان بودیم
بر فراز کوه
با چشمان نیمه باز
شاهد هنرنمایی ابراهیم
و پرواز چهار پرنده ی بی بال ...!

ما دو انسان بودیم !
رویاهایمان را مرز کشیدند
و ما را سرباز های روی برجک ...
مبادا آرزویی پا به فرار بگذارد
در عمق یکی از خواب هایمان ...

سهم ما توفان شد
از نوازش های نسیم
و گرداب ،
از آرام ترین
روزهای زندگی موج ..
عشق گناهی ست
که از قرن ها پیش از تولدت
تا هزاره های پس از مرگت
بخاطرش عذاب می کشی ...