ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪ؛
ﻣﺒﻠﻪ، ﺷﯿﮏ، ﻓﺎﻧﺘﺰﯼ، ....
ﺍﻣﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﻣﯿﺸﯿﻨﯽ ﺩﻟﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪِ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻩ.
ﻣﯽﺧﻮﺍﯼ ﻫﺮ ﺟﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﺮﭼﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ.
ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻧﺪ؛
ﺧﻮﺩﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﯽ ﺗﺎ ﻭﺍﺭﺩﺷﻮﻥ ﺑﺸﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺍﻭﻥ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ
ﭼﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮓِ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺎ
ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺗﺎﺭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ.
ﺍﻣﺎ ...
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﻍ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺍﻧﺪ؛
ﻣﯿﺮﯼ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ، ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ،
ﻋﻄﺮ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﻣﯿﺮﯼ ﻭ
ﻣﯿﺮﯼ، ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﯽ .... ﺁﺧﺮﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﻪ
ﺭﺳﯿﺪﯼ، ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﮕﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﮕﺮﺩﯼ
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺶ ﺑﺮﺍﺕ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺷﻪ ﻭ ...
ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﻫﻤﻨﻔﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﻖ
ﺳﯿﻨﻪ ‌ ﺍﺵ، ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﻄﺮِ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺳﺮﺧﻪ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﺎﺭﻧﺞ.
ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻍ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ
ﮐﺮﺩﻧﺪ .