حضرت ابا عبدالله الحسین علیهالسلام پس از دریافت نامههای

حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام پس از دریافت نامه‌های فراوان اهالی کوفه، مبنی بر رفتن آن حضرت به کوفه و بر عهده گرفتن قیام مردمی بر ضد بنی‌امیه در آغاز پسرعمویش مسلم بن عقیل علیه‌السلام را به نمایندگی خویش به آن دیار اعزام کرد و اهالی کوفه به ویژه شیعیان و محبان اهل بیت علیهم‌السلام از مسلم بن عقیل علیه‌السلام استقبال شایانی کرده و بیش از 18000 تن با وی بیعت کردند و مسلم بن عقیل علیه‌السلام پس از وصول اطمینان از صداقت کوفیان، نامه‌ای برای امام حسین علیه‌السلام نوشت و آن حضرت را به کوفه دعوت کرد و امام حسین علیه‌السلام در روز هشتم ذی الحجه سال 60 قمری به همراه خانواده، فامیلان و یاران خود عازم کوفه شد.

اما در بین راه در توقفگاه زرود، خبر شکست قیام شیعیان کوفه و شهادت مظلومانه مسلم بن عقیل علیه‌السلام بدست مزدوران عبیدالله بن زیاد را دریافت کرد. با این حال، به حرکت اعتراضی خویش به سوی عراق ادامه داد. ولی پس از گذشتن از توقفگاه شراف با سپاه یک هزار نفری عبیدالله بن زیاد به فرماندهی حر بن یزید تمیمی روبرو گردید.

حر بن یزید از سوی حصین بن نمیر مأموریت داشت که در جاده میان مکه و کوفه به گشت زنی پرداخته و در صورت برخورد با قافله امام حسین علیه‌السلام، آن را ردیابی کرده و مانع ورودش به کوفه گردد. امام حسین علیه‌السلام به محض رویارویی با سپاه خسته و تشنه حر بن یزید با آنان مهربانی کرد و همه را سیراب و از الطاف خویش برخوردار گردانید.

حر بن یزید که پیش از این از امام حسین علیه‌السلام تصور دیگری داشت در برابر مهربانی‌های آن حضرت، متأثر و منفعل شد و رفتاری غیرخصمانه در پیش گرفت. ولی بنا به فرمان عبیدالله بن زیاد ناچار بود، آن حضرت را تعقیب کرده و مانع ورودش به کوفه گردد. در توقفگاه عذیب هجانات، نامه‌ای از عمر بن سعد فرمانده نظامی سپاه عبیدالله بن زیاد بدست حر بن یزید رسید و او را مأمور کرد که بر امام حسین علیه‌السلام سخت گیرد و او را از بیابانی خشک و فاقد آب و آبادانی گذر دهد.

حر بن یزید بر امام حسین علیه‌السلام سخت گرفت و او را به سرزمینی غیرآباد وارد و مجبور به توقف نمود. امام حسین علیه‌السلام ناچار شد در آن جا توقف کرده و آن را خیمه‌گاه خویش قرار دهد. امام حسین علیه‌السلام پس از رسیدن به این سرزمین، پرسید نام این مکان چیست؟ گفتند: کربلا. امام حسین علیه‌السلام همین که نام کربلا را شنید، گفت: اَللّهُمَّ اِنّی اَعوذُ بکَ مِنَ الکَربِ والبَلاءِ.

سپس فرمود: این جا، مکان کرب و بلا و محل محنت و عنا است، پس فرود آیید که منزل و خیمه‌گاه ما این جا است. این زمین، محل ریختن خون ما است و در این مکان، قبرهای ما واقع می‌گردد. این‌ها را جدم محمدمصطفی صلی الله علیه و آله به من خبر داده است. پس قافله حسینی در آن جا فرود آمد و خیمه‌های مظلومیت و شرافت خود را برافراشت و در طرف دیگر، حر بن یزید با یاران و سپاهیان خویش نازل شد و خیمه‌های دشمنی و قتال با آل پیامبر صلی الله علیه و آله را برپا نمود.

شایان ذکر است، روز ورود امام حسین علیه‌السلام به سرزمین کربلا مصادف بود با روز پنج‌شنبه، دوم محرم سال 61 هجری قمری.[۱] بدین گونه، حرکت امام حسین علیه‌السلام از مکه معظمه تا ورودش به کربلا، مدت بیست و چهار و یا بیست و پنج روز ادامه یافت.

پی نوشت:

📚 الارشاد (شیخ مفید)، ص 416؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج 1، ص 320؛ الفتوح (ابن اعثم کوفی)، ص 871.