گفتم

.
گفتم:
میدونی؟
ڪاش زندگے عین یه نوار ڪاست بود...
گفت:
نوار ڪاست؟ چطور مگه؟
گفتم:
چون اگه هر جاشو دوس داشتی،
میشد با یه خودڪار برش گردونے عقب...
گفت:
آخه مشڪل اون‌جاست
اگه این ڪاستو برگردونیش عقب،
فقط قسمتاے قشنگش نمیاد ڪه...
همه چیش برمیگرده عقب.
دوباره باید بشینے ببینے براے لبخندے ڪه الان میزنی،
قبلش چقد گریه ڪردی...