احساسات آدم عین چای کیسه ای است

احساسات آدم عین چای کیسه ای است.
چای کیسه ای را دیده ای؟
تمام رنگ و لعابش را نثار فنجان اول میکند.
عطر و طعم میدهد به آن، غلیظش میکند. باصفایش میکند. دلچسبش میکند.
فنجان دوم را هم عطر و مزه میدهد، اما نه به اندازه ی فنجان اول. از قدرتش کاسته می شود، گویی چیزی از درونش کم میشود.
فنجان سوم را کمی رنگ میکند، اما نه به اندازه ی فنجان دوم، ته مزه ای زیر زبان می آورد.
فنجان چهارم را هم رنگی میدهد، اما رنگ این کجا و رنگ فنجان اول کجا. نه بویی از آن مانده نه مزه ای. یک رنگ بی ارزش و ناخوشایند.
به فنجان پنجم و ششم که دیگر نه رنگ میدهد، نه بو و نه مزه. چون چیزی از آن نمانده، فقط تفاله ای ست که در فنجان می چرخانی اش. بی خاصیت و به درد نخور.
احساس آدم هم همین است.
هرچه در قلب دارد،
نثار آن آدم های اول میکند. تمام شور و شعور و عشق و علاقه اش را. تمام قلبش را.
پیش از آنکه تنها تفاله ای از قلبت بماند،
بدان کجای زندگی ات هستی،
که اگر دیر بجنبی و دیر به خودت بیایی،
میبینی یکی مثل یک چای کیسه ای از زندگی اش بیرونت میکشد و در هوا تو را می چرخاند و پرتت میکند گوشه ای.
چون نه به درد خودت میخوری، نه به درد او ...

❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤