معمولا منش دروغگویی بچهها در ترس هست درواقع بچه مط

معمولاً منشأ دروغگوییِ بچه‌ها، در ترس هست. درواقع، بچه مطمئن نیست کاری که انجامش داده؛ خوب بوده یا بد. و حتي از برخوردِ والدین‌اش می‌ترسه، اون عمل رو کتمان می‌کنه یا در موردش دروغ می‌گه.
محبّتِ بی قید و شرط به ما می‌گه؛ فرزندمون رو تحتِ هر شرایطی باید دوست داشته باشیم و فقط رفتارش رو موردِ قضاوت قرار بدیم نه خودش رو.
تو دخترِ خوبی نیستی! تو پسرِ بدی هستی! از تو راضی نیستم! تو بچه‌ی بدی هستی!
این جملات، غلطه.
در واقع او بچه‌ی خوبی هست که کارِ بدی کرده.
تو دخترِ خوب منی که فلان رفتارت بد بوده.
اگه می‌خواییم بچه‌ هامون دروغگو نباشن، اول باید خودمون در برابرشون صدقِ کلام داشته باشیم. دوم بی‌قید و شرط محبت کنیم تا از ما نترسن. بچّه نباید با خودش بگه: وای الان مامانم/ بابام متوجه می‌شه حالا چیکار بکنم؟
به‌جای سرزنش، سعی کنیم اصلاحِ رفتارو بهش یاد بدیم.
تو لیوان شیرت رو چَپه کردی روی فرش؟ حالا بنظرت باید چکار کرد؟ به‌نظرِ من باید با یک دستمال، فرش رو پاک کنی.
برخورد‌های این چنینی باعث می‌شه بچه همیشه خیالش در برابرِ محبّتی که از شما دریافت می‌کنه، راحت باشه و تواناییِ حل مسئله ش قوی‌تر بشه و پیامدِ اون کار توی ذهن‌اش بمونه. تا اینکه با یک دعوا فقط خشم‌تون رو تخلیه کنید تا بچّه از ترس قالب تُهی بکنه و بیفته به فکرِ پنهان‌کاری و دروغ و یا بهانه‌تراشی. اینطوري هر اشتباهی براش تبدیل به چالشِ بدون راه حل می‌شه.
.