بشارتت باد ای مدینه عشق

بشارتت باد ای " مدینه " عشق.
بشارتت باد ای خطه " توس ".
بشارتت باد ای سلطان خراسان، ای علی بن موسی الرضا(ع).
بشارتت باد آمدن فرزندی که در همه آفاق یگانه است.

فرزندی که آسمان، به سخاوت دست هایش غبطه خواهد خورد.
فرزندی که با حضور سبز خود، مسیر امامت را تا رویش اولین سپیده موعود، ادامه خواهد داد.
فرزندی که چشم ها به نگاه مهربانش و قلم ها به نجوای آسمانی اش، دوخته خواهد شد.
فرزندی که به قامت آسمانی اش، هستی تواضع خواهد کرد و بر قدوم مبارکش، عرش، حریر عاطفه خواهد گسترد.

می آید، تا ادامه دهنده وقار پیامبر(ص)، صبر علی (ع)، معصومیت زهرا(س) ، سخاوت حسن (ع)، شهامت حسین (ع)، عبادت سجاد (ع)، علم باقر علیه السلام ، حلم صادق (ع)، مظلومیت کاظم (ع)، و کرامت رضا (ع)، باشد.
می آید، تا شور ولایت را در نگاه تک تکِ ستاره ها بدمد.

درود بر آمدنش. درود بر آمدنش که سبزترین نهال «امامت» خواهد بود.
درود بر زیبایی زندگی اش که جاری ترین لحظه های سخاوت را با «یا اَجْوَد الاَجْوَدینْ» تفسیر کرد.
و درود بر آمدنش که ما را به بهاری جاودانه، بشارت می دهد.

السلام علیک یا جوادالائمه