چقدر ساده به هم ریختی روان مرا

چقدر ساده به هم ریختی روان مرا!
بریده غصه‌ی دل کندنت امان  مرا

قبول کن که مخاطب‌پسند خواهد شد
به هر زبان بنویسند داستان مرا

گذشتی از من و شب‌های خالی از غزلم
گرفته حسرت دستان تو، جهان مرا!

سریع  پیر شدم! آنچنان که آینه نیز-
شکسته در دل خود صورت جوان مرا!

به فکر معجزه‌ای تازه بودم و ناگاه-
خدا گرفت به دست تو امتحان مرا!

نه تو خلیل خدایی، نه من چو اسماعیل
بگیر خنجر و در دم بگیر جان مرا!

تو را به حرمت عشقت قسم بیا برگرد
بیا و تلخ‌تر از این نکن دهان مرا

چه روزگار غریبیست، بعد رفتن تو
بغل گرفته غمی کهنه آسمان مرا

تو نیم دیگر من نیستی؛ تمام منی
تمام کن غم و اندوه سالیان مرا