نظریات توهم توطئه ایران

نظریه‌های توطئه در ایران مجموعه باورهایی است که جریان تاریخ و سیاست ایران را به دسیسه‌های قدرت‌های خصم بیگانه و سازمان‌های سری نسبت می‌دهد. بسیاری از نظریه‌های توطئه مبتنی بر ثنویت ساده‌ای هستند که در آن جهان بین نیروهای خیر و شر تقسیم می‌شود که شر جریان تاریخ را تعیین میکند
رواج نظریه‌های توطئه در بین ایرانیان ناشی از ترکیبی از عوامل سیاسی، اجتماعی-روانی و فرهنگی است. دخالت پرشمار خارجی در دوره شبه‌استعمارشدگی در اوایل قرن بیستم و سیاست‌های قدرت‌های بزرگ در دهه‌های ۱۹۸۰–۱۹۴۰

بنا بر نظریه‌های شیطانی، ناکامی ایران در دستیابی به جایگاه «طبیعی» سیاسی، نظامی، فرهنگی و مذهبی برتر خود نتیجه توطئه نیروهای جهانی خصم، «غربزدگی یونانی،» فراماسونری، صهیونیسم، بهایی و حتی روحانیت شیعه است
باور معمولی در ایران وجود دارد که گروه‌هایی از قشرها نخبه جامعه در لژهای فراماسونری گرد هم می‌آیند تا تحت کنترل انگلیسی‌ها نقشه‌های مخفی انگلیسی‌ها را برای کنترل دنیا جلو ببرند. گروه‌هایی که عمدتاً مورد اتهام فراماسون بودن قرار می‌گیرند عبارتند از درباریان سابق، زمین داران، سران قبایل، روشنفکران، علمای دینی تراز اول، تاجران ثروتمند، رهبران سیاسی و اکثر سیاستمداران شامل نمایندگان مجلس و اعضای کابینه. نقش فراماسونهای سرشناسی همچون سید جمال‌الدین اسدآبادی، میرزا ملکم خان، نظام الدوله، و حسن تقی‌زاده در انقلاب مشروطه به عنوان شاهدی بر این مدعا گرفته می‌شود که «همچون انقلاب فرانسه» به وسیله
فراماسون‌ها و روشن‌ضمیران طرّاحی شده‌است. همچنین این باور وجود دارد که فراماسون‌ها نقش مهمی درآوردن پهلوی‌ها به قدرت بازی کرده‌اند

شیطانی غرب از زمان جنگ‌های صلیبی است.بسیاری از روشنفکران مسلمان در ایران (به ویژه ، مرتضی مطهری، جلال آل‌احمد و علی شریعتی) معتقد بودند که غرب مسیحی، جلوی گسترش اسلام و ملت پیشتاز آن، ایران شیعی را گرفت