به خواب از آن نرود چشم خستهام تا صبح

به خواب از آن نرود چشم خسته‌ام تا صبح،
که همچو مرغ شب افسانه گوی خویشتنم،

به روزگار چنان رانده گشتم از هر سوی،
که مرگ نیز نخواند بسوی خویشتنم!