ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ / ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ

 
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ! ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﮔﺮﯾﺰﻡ ﮐﺠﺎ ﺭﻭﻡ ، ﮐﺠﺎ ﻣﻦ؟

ﮐﺠﺎ ﺭﻭﻡ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺮ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻣﻦ

ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺩﻝ ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻝ
ﭼﻮ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ ﺭﻫﺎ ﺭﻫﺎ ﺭﻫﺎ ﻣﻦ

ﺯ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﭼﻮ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺍﻥ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﻣﻦ

ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﯾﯽ
ﮐﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻦ

ﺯﺑﻮﺩﻧﻢ ﭼﻪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ؟ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎﻫﺪ؟
ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ

ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻧﻬﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
 
ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ