من هیچ از مردم این شهر نمیخواهم

ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻟﺒﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺳﯿﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﻮﺱ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺳﺮﺥ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺩﺍﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ
ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻦ ﻟﯿﻠﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﯿﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻋﯿﻨﮏ
ﺩﻭﺩﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻋﯿﻨﮏ، ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﺻﺎﺩﻕ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ
ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﺮﯾﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ
ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ!
من هیچ از مردم این شهر نمیخواهم .
فقط بگویید راه فرار کجاست ?