تویی که شهره شهری به جودو دلرحمی

تویی که شهره شهری به جودو دلرحمی
تو خط قرمز من،با دلم چه بیرحمی

بجان حضرت شیطان،قسم به گندم و سیب
من آدمم و تو حوا ولی نمیفهمی

هوای چشم تو مارا به اشک میخواند
نمیبرم ز نسیم،مثل هر سحر سهمی

همیشه دربدرم در میان اشعارت
زبان غربت من را چگونه میفهمی؟

تو سر به سینه من،دست من به گیسویت
بمان درون خیالم که بهترین وهمی