نبینم غصه میخوری رفیق

نبینم غصه می‌خوری رفیق !

نبینم زانوی غم بغل گرفته و اندوه تمام غروب‌های عالم را توی دلت ریخته‌ای و نا امید شده‌ای از رسیدن روزهای خوب ...

نبینم به اعجاز امّید، کافر شده و به آسمان آبی باورت رنگ خاکستری پاشیده‌ای!

مبادا همچو ارغوان باشی
که در آغوش گل‌ها و باز، غمگین است!

مبادا همچو نیلوفرِ مرداب، ناامید باشی از خواستن‌ها و رسیدن‌ها

مبادا خودت را باخته باشی رفیق !
که شاید امروز، همان روزی که می‌خواستی نبود، همه چیز همانجوری که می‌خواستی پیش نرفت و
تلاش‌هایت بی نتیجه ماند

اما به نیلوفرهای خستهٔ مرداب و ارغوان‌های دلشکسته بگو
که فردا روز بهتری ست ...

خورشیدِ امید، خواهد تابید
پرستوها نخواهند کوچید
و قاصدک‌ها باخودشان خبرهای خوبی خواهند آورد ...

فـردا
حتمـاً روز بهتـری ست ...