تقدیم به دوستان مجازیم که باحضورشون مرهمی بودن براین فقدان

ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺒﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﭼﺎﯾﯽ ﺭﯾﺨﺖ ،
ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻣﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺭﻭ ﺍﺯ
ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪ ﻭﺁﻭﺭﺩﺷﻮﻥ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ
ﮐﺮﺩ، ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ،
ﺭﻭ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﺸﻮﻥﺳﺮ ﺟﺎﺷﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻥ ﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻥ ،
ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﯿﻔﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ، ﻭﺍﺳﻪ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩﻥ ...
ﻭ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ .....
           
تقدیم به دوستان مجازیم که باحضورشون مرهمی بودن براین فقدان..
فعلا نمیتونم سربزنم وتشکرکنم..
ولی زنده باشم جبران کنم..
لطفتون پاینده...
شبتون خوش..