ﺍﯼ ﺯ ﺩﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﯼ ﺳﻮﺧﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﯼ ﺑﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻧﺎﺯ ﺍﮔﺮ
ﻋﺸﻖ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺤﺮ ﻣﮕﺮ ﻭﺭﺩ ﺯﺑﺎﻧﻢ ﮔﺮﺩﺩ
ﮐﻪ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻓﺴﻮﻥ ﺳﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﭼﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ
ﺟﻴﺐ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻏﻤﺰﻩٔ ﻏﻤﺎﺯ ﻣﺮﺍ
ﻭﺻﻞ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﻮ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ
ﮐﻨﻢ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ