از کفر من تا دین تو راهی به جز تردید نیست

از کفر من تا دین تو، راهی به جز تردید نیست!/
دلخوش به فانوسم مکن، اینجا مگر خورشید نیست؟/
با حس ویرانی بیا ... تا بشکند دیوار من/
چیزی نگفتن بهتر است، تکرار طوطی وار من/
بی جستجو ایمان ما از جنس عادت می شود/
حتی عبادت بی عمل وهم سعادت می شود/
با عشق آنسوی خطر، جایی برای ترس نیست/
در انتهای موعظه ... دیگر مجال درس نیست/
کافر اگر عاشق شود بی پرده مومن می شود/
چیزی شبیه معجزه ... با عشق ممکن می شود/