اشکهای امام صادق در فراق امام زمان در عصر غیبت
اشکهای امام صادق در فراق امام زمان در عصر غیبت ؛
شیخ صدوق در کتاب کمالالدین ٬ به نقل از سدیر صیرفی ٬ چنین نقل میکند:
به همراه مفضل بن عمر ٬ داوود بن کثیر رقی ٬ ابو بصیر و ابان بن تغلب (از اصحاب خاص و شیعیان مخلص دوران امام صادق) بر مولایمان صادق علیهالسلام درآمدم.
او را دیدیم که بر خاک نشسته و عبای خیبری نگارین آستین کوتاه بی گریبانی به تن کرده ٬ همچون مادر فرزند ازدستداده میگریست ٬ رنگ چهرهاش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود و اشکهایش لباسش را خیس کرده بود و میفرماید:
مولای من!
غیبت تو ٬ خواب را از چشمانم ربوده
و زمین را بر من تنگ نموده
و آسایش دلم را از من گرفته است! مولای من!
غیبت تو ٬ بلا و مصیبت مرا به فاجعههای همیشگی پیوند داده
و از دست دادن یاران ٬ یکی از پس دیگری ٬ اجتماع ما را از بین برده ٬ هنوز سوزش اشکی که از چشمم میریزد
و نالهای که از دلم برمیخیزد
با یاد بلاها و سختیهای دوران غیبت تو ٬ پایان نیافته
که درد و رنج شدیدتر و دردناکتری در برابر دیدگانم شکل میگیرد!
سدیر ٬ میگوید: از این رخداد سهمگین و پدیده دهشتناک ٬ هوش از سرمان پرید و دلهایمان بیتاب و پارهپاره شد و گمان بردیم که مقصودش ٬ مصیبتی کوبنده است و یا روزگار ٬ پیشامدی ناخوش را برای امام صادق ٬ پیش آورده است.
گفتیم:
ای فرزند بهترین مردم!
خدا چشمانت را گریان نکند!
از چه پیشامدی اشک میریزی و دیدهات گریان است و چه حالتی این سوگواری را بر شما درآورده است؟
امام صادق علیه السلام آهی سوزناک از ته دل کشید و هراسش را از آن نشان داد و فرمود:
ایوای! صبح امروز در کتاب جفر [15] نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم ما و گرفتاری مؤمنین ٬ در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و شک و تردیدهای اکثریت مردم و خروج آنان از تعهد به اسلام ٬ و درآوردن رشته اسلام از گردن خود ٬ تأمل و دقتی داشتم ٬ در اثر آن ٬ رقت قلب مرا فراگرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.
با آنکه خداوند عز و جل میفرماید:
«و پرونده هر انسانی را به گردنش آویختیم» که مقصود ٬ ولایت ما ٬ اهلبیت است.
آری؛ امام صادق ٬ نیز از منتظران امام عصر و دعاکنندگان به وجود ایشان بود. و با این سیره عملی ٬ راه روشنی برای مؤمنین و شیعیان عصر غیبت ٬ گشودهاند تا چراغ راهی ٬ در تاریکی عصر غیبت امام عصر ٬ افروخته شود. وقتی حال امام صادق (ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت امام عصر ٬ میزیسته است ٬ چنین باشد ٬ باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد؟
بیهوده نیست که در هر مناسبتی شادیآفرین یا غمبار ٬ سفارش به قرائت "دعای ندبه" شدهایم که حدیث اشک و سوز دل منتظران مهدی (عج) است.
التماس دعا .
شیخ صدوق در کتاب کمالالدین ٬ به نقل از سدیر صیرفی ٬ چنین نقل میکند:
به همراه مفضل بن عمر ٬ داوود بن کثیر رقی ٬ ابو بصیر و ابان بن تغلب (از اصحاب خاص و شیعیان مخلص دوران امام صادق) بر مولایمان صادق علیهالسلام درآمدم.
او را دیدیم که بر خاک نشسته و عبای خیبری نگارین آستین کوتاه بی گریبانی به تن کرده ٬ همچون مادر فرزند ازدستداده میگریست ٬ رنگ چهرهاش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود و اشکهایش لباسش را خیس کرده بود و میفرماید:
مولای من!
غیبت تو ٬ خواب را از چشمانم ربوده
و زمین را بر من تنگ نموده
و آسایش دلم را از من گرفته است! مولای من!
غیبت تو ٬ بلا و مصیبت مرا به فاجعههای همیشگی پیوند داده
و از دست دادن یاران ٬ یکی از پس دیگری ٬ اجتماع ما را از بین برده ٬ هنوز سوزش اشکی که از چشمم میریزد
و نالهای که از دلم برمیخیزد
با یاد بلاها و سختیهای دوران غیبت تو ٬ پایان نیافته
که درد و رنج شدیدتر و دردناکتری در برابر دیدگانم شکل میگیرد!
سدیر ٬ میگوید: از این رخداد سهمگین و پدیده دهشتناک ٬ هوش از سرمان پرید و دلهایمان بیتاب و پارهپاره شد و گمان بردیم که مقصودش ٬ مصیبتی کوبنده است و یا روزگار ٬ پیشامدی ناخوش را برای امام صادق ٬ پیش آورده است.
گفتیم:
ای فرزند بهترین مردم!
خدا چشمانت را گریان نکند!
از چه پیشامدی اشک میریزی و دیدهات گریان است و چه حالتی این سوگواری را بر شما درآورده است؟
امام صادق علیه السلام آهی سوزناک از ته دل کشید و هراسش را از آن نشان داد و فرمود:
ایوای! صبح امروز در کتاب جفر [15] نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم ما و گرفتاری مؤمنین ٬ در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و شک و تردیدهای اکثریت مردم و خروج آنان از تعهد به اسلام ٬ و درآوردن رشته اسلام از گردن خود ٬ تأمل و دقتی داشتم ٬ در اثر آن ٬ رقت قلب مرا فراگرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.
با آنکه خداوند عز و جل میفرماید:
«و پرونده هر انسانی را به گردنش آویختیم» که مقصود ٬ ولایت ما ٬ اهلبیت است.
آری؛ امام صادق ٬ نیز از منتظران امام عصر و دعاکنندگان به وجود ایشان بود. و با این سیره عملی ٬ راه روشنی برای مؤمنین و شیعیان عصر غیبت ٬ گشودهاند تا چراغ راهی ٬ در تاریکی عصر غیبت امام عصر ٬ افروخته شود. وقتی حال امام صادق (ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت امام عصر ٬ میزیسته است ٬ چنین باشد ٬ باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد؟
بیهوده نیست که در هر مناسبتی شادیآفرین یا غمبار ٬ سفارش به قرائت "دعای ندبه" شدهایم که حدیث اشک و سوز دل منتظران مهدی (عج) است.
التماس دعا .
- ۷۱۷
- ۲۰ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط