این شعر تقدیم ب فاطمه جان ک با نظرم دلخورش کردم امیدوارم

این شعر تقدیم ب فاطمه جان ک با نظرم دلخورش کردم امیدوارم ببخش منو این دم آخری

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ
ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺶ ﺩﺍﺭﯼ
ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ من ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ
ﯾﺎ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯽ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ، ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ، ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ
ﻣﻨﻪ ﮊﻭﻟﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ
ﺳﻨﮓ ﻃﻔﻠﯽ ﺍﻣﺎ
ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻮﺷﯿﻦ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻻ‌ﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﺷﻔﺖ
ﻗﺼﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ
ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ
ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ :
" ﭼﻪ ﺗﻬﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﺮﺩ ! "
ﺍﺑﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺭُﺥ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻡ
ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻖ ﺩﺍﺩﻡ
ﺁﻩ ... ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ، ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ
ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻋﺒﺜﯽ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ؟!
ﻫﯿﭻ !
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ بخشش ﺗﻮ ؟!
ﻫﯿﭻ !
ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ؟! .... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ
ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﯼ ؟! ...ﻫﯿﭻ !
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ
ﭼﻮﻥ ﭼﻨﺎﺭﺍﻥ ﮐﻬﻦ
ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻠﺨﯽ ﻭﺍﺭﯾﺰﻡ ﺭﺍ
ﮐﺎﻫﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ، ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﺎﺷﯽ
ﺭﺍﺳﺘﯽ .... ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ ؟!
ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﺎﺷﯽ
ﻧﻪ .... ﺩﺭﯾﻐﺎ ، ﻫﺮﮔﺰ
ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ !!!