باید یه بار نشست واسه همه چی یه دل سیر گریه کرد واسه همه

باید یه بار نشست واسه همه چی یه دل سیر گریه کرد، واسه همه حسرتا، بد شدنا، باختا، نامردیا
جدایی ها، از دست دادنا!!!
باید یه بار شیون کرد، پنجه کشید رو صورت، به دیوارا!!!
باید با دنیا قهر کرد!!!
باید عصیان رو تجربه کرد!!!
باید یه جور داد بزنی که رعشه قلبتو حس کنی!
باید یه بار نشست و هیچی نخورد و زل زد به نقطه صفر مرزی، که نیست و شایدم،
ولش کن... بیخیال...
آره بیخیال...
بعدش باید گفت بیخیال...
باید پاشد!
میدونم
میدونم آدمی که رو صورتش جای ناخونای خودش مونده،
آدمی که این همه وقت زجه زده و مویه کرده، اون آدم سابق نمیشه!
آره میدونم...
راستش خیلیامون دیگه اون آدم سابق نشدیم
اما میدونی عزیز من
آدما با زخم خوشگلترن!
اصلا خاص ترن!
دیدی اون خواننده ای که زخم تو صداشه چقدر خواستنی تره؟!
یا نویسنده ای مثل صادق که زخمش بدجور عود کرد و کار دستش داد؟!!
یا شاعری مثل فروغ؟!!
ببین آدم بی زخم فقط به درد خودش میخوره
اما ما زخم خورده ها درد داشتیم!!! ولیکن به درد خیلیا خوردیم....
به درد خیلیا خوردیم....