مرگ

‍ #مرگ
#دکتر_کاکایی

یک زمان از مرحوم حضرت #آیت_الله_نجابت (ره) سؤال کردم که حقیقت مرگ چیست؟
در جواب این آیه‌ی شریفه را تلاوت کردند «و حیل بینهم و بین ما یشتهون».
مرگ عبارت از آن است که بین انسان و خواست‌ها و علائقش حائلی پدید آید.
وقتی که ما تعلق خاطرهایی داریم،‌ وابستگی‌هایی داریم و در #دنیا فرو شده‌ایم، مرگ عبارت خواهد بود از قیچی شدن این وابستگی‌ها و تعلقات.
اگر از آن سو بنگریم این مرگ، عین «وارستگی» است.
یعنی اگر انسان با اختیار خود ترک تعلق کند، #مرگ_اختیاری ، #فنا و «موتوا قبل ان تموتوا» را معنی ‌کرده است.
«من پنداری» چیزی جز همین اضافات و تعلقات نیست.
اسقاطِ این اضافات و بریده شدنِ این تعلقات، نامش مرگ است.
همان مرگ اختیاری که امثال #امام_حسین (ع) آن را انتخاب کرده اند.
این امر میسر نمی‌شود جز با #عشق که:
بمیرید، بمیرید، در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید، همه روح پذیرید

بمیرید، بمیرید، وز این مرگ نترسید
کز این خاک برآیید، سماوات بگیرید

بمیرید، بمیرید، وزین نفس ببرید
که این نفس چو بند است و شما همچو اسیرید
و این یعنی « #شهادت ».
به تعبیر قرآن، #خدا در سینه‌ی انسان دو قلب قرار نداده است.
این دل از هر چه پر شد، جا برای چیز دیگری نمی‌ماند.
گاه از #هوای_نفس و از خود پنداری پر می‌شود و گاه از عشق خدا مملو می‌گردد و هر چه غیر اوست می‌سوزد و از بین می‌رود.
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که نقش خویش گم شد از ضمیرم...

روزنامه ایران؛ مورخ ۲۱ تیر ماه ۱۳۹۶