زهد

‍ #زهد
#عبدالله_شبر

زهد به خودی خود دارای سه درجه می‌باشد:
١-درجه اول و پست‌ترین درجه زهد آن است که انسان خود را به #دنیا نیالاید در حالی که خود اشتهای آن را دارد،
و قلبش به آن مایل و نفسش به آن متوجه است ولی او با #نفس خویش مجاهده کرده او را از دنیا باز می‌دارد.

٢-اینکه دنیا را با کمال میل و بدون نیاز به هیچ مجاهده و مبارزه‌ای ترک کند. چون دنیا را نسبت به آخرت کوچک و حقیر می‌بیند، مثل کسی که یک درهم را به خاطر بدست آوردن دو درهم از دست می‌دهد،
و معلوم است که از دست دادن یک درهم برای بدست آوردن دو برابر آن مشکل نیست. او خود می‌داند چیز با ارزشی را از دست می‌دهد تا چیز باارزش‌تری را بدست آورد.
٣-بالاترین مرتبه زهد آن است که با #کمال میل صورت گیرد ولی در همان حال زاهد به زهد خود نیز بی‌رغبت باشد، و آن را به حساب نیاورد.
یعنی معتقد باشد که چیزی را ترک نکرده چون می‌داند که دنیا چیزی نیست. مانند کسی که هسته‌ای را رها کرده و گوهری بدست آورده و این عمل را اصلا معاوضه نمی‌داند. این مرتبه، کمال زهد است.

اخلاق، ص 401
@apmkadeh