که نا

ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﻢ «ﻟﻄﯿﻒ» ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ.
ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ، ﺗﻨﻢ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ. ﺑﺲ ﮐﻪ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﻮﺩﻡ،ﺗﻮﯼ ﻣﺸﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ.ﺍﻣﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺑﻮﺩ، ﮐﺪﺭ ﺑﻮﺩ، ﺳﻔﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﺖ.
ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﺩﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺍﺵ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺷﺪ. ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺗﯿﺮﻩ ﺗﺮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ.ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺳﺪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ. ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺭﺩ، ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ،ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺍﻻ‌ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻟﻄﺎﻓﺘﺶ،ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺩﻟﻢ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ، ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﻮﺩ،ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩ ﺑﺒﺎﺭﺩ.
ﯾﺎ ﻟﻄﯿﻒ! ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ، ﺳﻨﮓ ﺭﯾﺰﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ، ﺳﻨﮓ ﻭﺻﺨﺮﻩ؟
ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺯﮎ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ ﺷﻮﺩ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﯿﺮﻩ ﺍﯾﻢ، ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﮐﺪﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ،
ﺍﻣﺎ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
ﯾﺎ ﻟﻄﯿﻒ! ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﺎﻓﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﭽﮑﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﯽ ﻭﺯﯾﺪﻡ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ، ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺍﺳﺖ، ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩﺕ که ناﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ...
ﯾﺎ ﻟﻄﯿﻒ!
در این شب آرزوها
ﻣﺸﺘﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﺘﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﺎﻓﺘﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺶ ...
و سلامتی و موفقیت ..وعافیت برای همه خوبان ....التماس دعا ی فرج ...الهم عجل لولیک الفرج ..