که

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ که
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷند
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﻧﺒﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩﺕ ﻣﯿﮑﻨﺪ...
ﻣﺜﻞ
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺴﯽ
ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﺻﯽ
ﺻﺪﺍﯾﯽ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﯽ
ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻼﻡ ﻫﺎﯾﯽ ...
ﺍﺻﻼ
ﺁﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ
ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ
ﺗﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ...
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ
ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ
ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯾﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ...
باید باشند هدیه هایی که یادگاری اند...
ﻣﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ باید
ﺷﺎﻫﺪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﺭﯾﺘﻢ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﺖ ﮐﻨﻨﺪ...
ﺣﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ
ﺑﻮﯼ ﻋﻄﺮﯼ ﺧﺎﺹ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ
ﺣﺲ ﺷﻮﺩ...
ﺩﺳﺖ ﺧﻄﯽ ﮐﻪ
ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻠﺮﺯﺍﻧﺪ
ﻋﮑﺴﯽ ﮐﻪ
ﺍﺷﮑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ...
ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ...
ﻫﺮ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺵ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﯾﺎ ﻏﻢ
ﭘﺮ ﺍﺷﻚ ﺷﻮﺩ،

ﻫﺮﮔﺰ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ...