در شب بیصدا

در شبِ بی‌صدا،
ماه،
از پشتِ پنجره‌ی خاموشِ اتاقم
مرا نگاه کرد...
و من،
با ردِّ سردِ انگشتانت
روی پوستِ خیال،
بیدار شدم.

چه انتظاری‌ست این؟
که حتی ساعت‌ها هم
دست از تیک‌تاک کشیده‌اند
و تنها قلبم
به جای همه‌ی جهان می‌تپد
برای تو.

تو نیستی.
اما ردّ حضورت،
مثل مه،
در لا‌به‌لای پرده‌ها پیچیده
و هر شب
صدای گام‌هایت را
از خواب‌های ترسیده‌ام بیرون می‌کشم.

چقدر شب،
با تو
زیباتر بود.
و چقدر ماه،
بی‌تو
سردتر است...