ساعتهای زیادی

ساعت‌های زیادی
پشت پنجره می‌شینم
و آدما رو تماشا می‌کنم

آدمایی که تند تند راه می‌رن
حتماً یه جایی، کسی رو دارن
که منتظرشونه

اونایی که یه گوشه ایستادن
قطعاً منتظر کسی هستن
که نفس نفس داره میاد

اما آدمایی که سرشون پایینه
و آروم و تنها قدم می‌زنن
حتماً دارن به کسی
که نیست فکر می‌کنن

بنظرم
لذتی که در «انتظارِ محال» هست
در «وصال» نیست
واسه همین میگم
بعضی آدما رو باید، یکبار دید
و یک عمر بهشون فکر کرد.