داریوش

ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺷﮑﺴﺘﻦ
ﺍﯼ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺗﻮ ﺷﺐﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻦ
ﺍﯼ ﺗﺒﻠﻮﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻮﯼ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ
ﺗﻮ ﺷﺐ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪﮔﺎﻫﯽ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺗﻮ ﺭﻓﯿﻘﯽ ﺟﻮﻥﭘﻨﺎﻫﯽ
ﯾﺎﻭﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ
ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻋﺎﺩﺕ
ﻧﺎﺟﯽ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻣﻦ ﺷﻌﺮﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺭﮒ ﺧﺸﮏ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺗﻮ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺍﮔﻪ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﮔﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮﻧﻢ
ﻗﺪﺭ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﯼ ﻧﺸﻮﻧﻢ
ﺍﮔﻪ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﮔﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﺟﻮﻧﻢ
ﻗﺪﺭ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﯼ ﻧﺸﻮﻧﻢ
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺐ، ﺷﺐ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﺑﺮﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﺐ ﻃﭙﺶ ﻫﺮﺍﺱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺯﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪﯼ
ﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﭘﺮﺩﻩ ﺷﺐ ﺭﻭ ﺩﺭﯾﺪﯼ
ﯾﺎﻭﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ
ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻋﺎﺩﺕ
ﺍﯼ ﻃﻠﻮﻉ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﯼ ﺭﻓﯿﻖ ﺁﺧﺮ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﻔﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﺍﯼ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﯾﺎﻭﺭ ﻣﻦ
ﻣﻘﺼﺪﺕ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﻣﺮﺯ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﭘﺸﺖ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﺳﭙﺮ ﺑﻼﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻓﯿﻖ ﺩﺳﺖ ﺑﯽﺭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﯾﺎﻭﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺳﻔﺮ ﺳﻼﻣﺖ
ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻋﺎﺩﺕ...داریوش