پیر که بشم

پیر که بِشَم
بَچه هام، نَوه هام
ازم میپُرسَن:
عاشِق شُدے تاحالا؟
آخ که این سوال
چِقَد میتونه
سَردَم کُنه ،
داغَم کُنه
مُرور میکُنَم خاطِره هامو با تو
یادَم میاد قدم زدنامون و
حرفامون،
خَنده هامون..
یه قطره اشک
سُر میخوره از روے گونَم!
چے بایَد جواب بِدَم؟
بِگَم آره؟
بَعد بِگم چےشُد؟
سوالِ دومِشون و میپُرسَن:
وااا چے شُد؟
آره یا نه؟
یه نَفس عمیق میکشم،
آخ که چقدر دِلم بَرایَت تنگ میشود!
جواب میدم:
- نه عزیزم ،
عاشقے خوب نیست ،
میسوزونَتِت ،
نابودِت میکُنه..