بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

مولود کعبه .....

فرارسیدن روز مبارک سیزدهم رجب سالگرد به دنیا آمدن مولود کعبه، وصیّ بر حقّ پیامبر(صلی الله علیه وآله) پدر امامان معصوم، امام اوّل شیعیان حضرت علی بن ابیطالب(علیه السلام) را به همه مسلمانان و خاصّه شیعیان آن حضرت تبریک و تهنیت عرض نموده، امید آن داریم روزی فرا رسد که آرمان های آن امام بزرگ و قهرمان انسانیّت و مجسّمه تقوی و عدالت، و منادی آزادگی به دست مبارک فرزند بزرگوارش مهدی موعود(علیه السلام) در گستره گیتی گسترش یافته، و بشریّت مفهوم کمالاتی را که امیر مؤمنان منادی آن بود با تمام وجود احساس کند.

مولود کعبه در کلام شیخ صدوق

شیخ صدوق در سه کتابش با سند متصل خود به سعیدبن جبیر، از او نقل می کند که گفت: من از یزید بن قعنب شنیدم که چنین گفت: من با عباس بن عبدالمطلب و جمعی از «بنی عبدالعزی» روبروی کعبه نشسته بودیم که به ناگاه فاطمه بنت اسد مادر امیرالمؤمنین(علیه السلام) در حالیکه نه ماهه به او حامله و درد زایمان او را گرفته بود، به سوی خانه خدا آمد; آنگاه دست به دعا برداشت و چنین گفت: پروردگارا! من به تو و پیامبران و کتاب هایی که از سوی تو آمده اند، ایمان دارم و سخن جدم ابراهیم خلیل(ع) و اینکه او این «بیت عتیق» ـ خانه آزاد ـ را بنیان نهاده است، را تصدیق می کنم. پس به حق آنکه این خانه را بنیان نهاده است و به حق فرزندی که در شکم دارم، زایمان را بر من آسان فرما.
یزید بن قعنب می گوید: ما دیدیم پشت کعبه گشوده شد و فاطمه داخل آن گردید و از چشم ما پنهان شد و دیوار به هم آمد. رفتیم که قفل درب کعبه را باز کنیم تا از ماجرا مطلع شویم، باز نشد و ما دانستیم که این، امری الهی است.
پس از چهار روز، فاطمه از خانه خدا خارج شد در حالیکه امیرالمؤمنین(علیه السلام) بر روی دستش بود. پس فاطمه چنین گفت: من بر زنان پیشین برتری داده شده ام. زیرا آسیه دختر مزاحم ـ زن فرعون ـ پنهانی خدای را در جایی پرستش کرد که خدای متعال دوست ندارد ـ جز در موارد اضطراری ـ در چنان جایی پرستیده شود; و مریم دختر عمران ـ مادر عیسی(علیه السلام) ـ درخت خشک خرما را جنباند تا از آن رطب تازه بخورد; و من داخل بیت الله شدم و از میوه ها و غذاهای بهشتی خوردم و هنگامی که خواستم خارج شوم، هاتفی مرا ندا داد که: ای فاطمه! نام این فرزندت را علی بگذار. زیرا او علی است و خدای علیّ اعلا می فرماید: من اسم او را از اسم خود، مشتق و او را به ادب خود، ادب کردم و او را بر علم غامض خود آگاه گردانیدم; او کسی است که بت ها را در خانه من می شکند و بر بام خانه من اذان می گوید و مرا تقدیس و تمجید می کند; خوشا به حال کسانی که او را دوست بدارند و اطاعت او کنند; و وای بر کسانی که او را دشمن دارند و معصیت کنند.
ای آنکه حریم کعبه کاشانه توست

بطحا صدف گوهر یکدانه توست

گر مولد تو به کعبه آمد چه عجب

ای نجل خلیل خانه خود خانه توست
********************
...ناگه در آن حریم مهین بانوئی کریم

پیدا شد و کرامت پیدا ز منظرش...

اندر قریش پاک زنی بود مردوار

بوطالب بزرگ پسندیده شوهرش...

می خواست کردگار کزین زوج مهرزاد

طفلی به عرصه آرد، تابنده اخترش...

آن روز میهمان خدا بود فاطمه

یا للعجب که خانه فروبسته بد درش...

لختی به انتظار به گرد حرم گذشت

سوزنده از شراره آزرم پیکرش

ناگه ز سوی خانه یکی ایزدی خروش

بنواخت گوش خلق ز مضراب تندرش

پهلو شکافت خانه و شد معبری پدید

خانه خدای فاطمه را خواند در برش

وآنگه به هم برآمد آن سهمگین شکاف

آنسان که هیچ دیده نیارست باورش...

بعد از سه روز باز پدید آمد آن شکاف

چونان صدف ز سینه برآورد گوهرش

بنهاد گام فاطمه بیرون از آن سرای

شادان ز میزبانی دادار اکبرش

اندر مطاف خانه بدیدند جمله خلق

طفلی چو ماهپاره در آغوش مادرش...

طفلی که رایت اسلام از او بلند

کوتاه دست ظلم ز عزم توانگرش...