ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻤﺎﻥ ، ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎﺩﻱ ﻧﻤﻲ ﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﻭﻟﻲ
ﺍﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﺸﻴﺪ ﻭ ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻭﺍ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﻗﺎﻣﺖ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺩﺳﺖ ِ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﻣﻦ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﺩﻡ
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺍﻣﺎ ، ﺍﮔﺮ ، ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﮔﻔﺘﻢ ﺩﻣﻲ ﺑﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺷﻮﺩ ﺟﻬﺎﻥ . . .
ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﻋﺰﺍ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ .
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ
ﺻﺒﺢ ﺳﭙﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺍﻭ ﺑﻲ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﮑﺴﺖ .
ﺣﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ
ﺑﻲ ﺟﺮﻡ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺭﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ
ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩ



ﺳﻴﺪﻣﻬﺪﻱ ﻫﺎﺷﻤﻲ ﻧﮋﺍﺩ