آدم وقتی لبریز است از یاد کسی هر روز هر جا که میرود یادش

آدم وقتی لبریز است از یاد کسی، هر روز هر جا که میرود یادش را با خودش میبرد. در عصرهای بارانی یا غروب‌های پاییزی یا شب‌های دلتنگی با یادش قدم میزند. در کافه‌ها، در عطر قهوه‌ها، در شعرها و آوازها، دست یادش را میگیرد، با یادش غمگین یا خوشحال میشود، میخندد یا گریه میکند. آدم وقتی با یاد یک نفر در مغزش یا در کنج سینه‌اش زندگی میکند، دیگر تنها نیست. هرکسی یاد خودش را دارد، و با آن عاشقانه زندگی می‌کند …