آقا هندونههاش خوبه

«آقا هندونه‌هاش خوبه؟»
خودمون میدونیم جواب چیه؛ معلومه که میگه «خوبه».
همونقدر که ما از دل هندونه خبر داریم، اونم داره. ولی وقتی قرار به انتخابه، به اون «خوبه» نیاز داریم.
با دست میزنیم رو هندونه تا صدای طبل بده. اونم میزنه. زیر دست جفتمون یه صدا میده، ولی صدای طبل اون مطمئن‌تره، خاطرجمع‌ تره. اصلا من مطمئنم بعضی از هندونه‌های خوبی‌ که تو خونه شکستیم، قبلش سفید بودن، ولی توی راه با خاطرجمعیِ ما رسیدن، سرخ شدن، شیرین شدن.
یه وقتایی که باید بریم و هیچکی تهِ راهو نمیبینه، به شنیدنِ این «خوبه» نیاز داریم؛ به یه «خوبه»ی محکم و مطمئن. به یکی که بیخیالِ دودوتا چارتای دنیا از زیر دستش صدای طبلِ حرکت بشنویم و خاطرجمع شیم که تهش شیرینه.
از من میشنوین؟ من میگم سرخه، شیرینه، راه بیفتین ...

• محمدجواداسعدی