من از منظومه ی دردم و از دریای طوفانی

من از منظومه ی دردم ، و از دریای طوفانی

طلوع فصل بی تابم ، حلول ماه ویرانی

من از تلفیق دو احساس بی بنیاد می آیم

و یا از متن خاموشان یک پاییز بارانی

طنین نبض بی رنگی به رگ های زمان جاری است

من و دام نگاه شب واین بیمار بحرانی

به راه سربی این جاده ی بن بست مه آلود

هوا آمیزه ای دارد از ابهام و پریشانی

تمام خویش را در وسعت یک خواب می بینم

و یا در انزوای کوچه ای متروک و پنهانی

در این مجموعه ی خاکی ، من وتقدیر دلتنگی

ودر خواب فراموشی ،من وتعبیر پایانی