ما نان

ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﺍﻫﻤﻪ ﺍﺯﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺟﻨﮓ ۸ﺳﺎﻟﻪ ﻭﺷﻬﺎﺩﺕ
ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻦ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﮔﻤﻨﺎﻡ ﺗﺮﻥ . ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ
ﺩﺭﻭﻃﻨﻤﻮﻥ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﻦ .
ﻧﻔﺲ .ﻧﻔﺲ .. ﺑﺎ ﮐﭙﺴﻮﻝ . ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﻭﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ
ﺷﻮﻥ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻦ .
ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎﯾﯽ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ ﺭﻭﺗﺨﺖ ﺩﺍﺯﮐﺸﯿﺪﻥ ﻭﻧﮕﺎﻩ
ﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺸﻮﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪ . ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎﺣﺮﻑ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻟﮕﻮﯾﻪ ﯾﮏ
ﺩﻧﯿﺎ ﺷﺎﯾﺪﮔﻠﻪ ﺩﺭﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﻮ ﻧﺸﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻪ ﺯﺑﻮﻧﺶ
ﺑﯿﺎﺭﻥ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻦ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺑﮕﻦ .
ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﺎﺭﯾﺨﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺷﻮﻥ ﺗﻮ
ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻫﺎ
ﻓﺪﺍﮐﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺣﺎﻻﺗﻮ ﮐﺸﻮﺭﻣﻮﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻤﻮﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ
ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﻣﻮﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭﻧﻮﺍﺯﺵ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺳﺮﻣﻮﻥ ﺑﺎﺷﻪ
ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﯾﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯ ﺑﺎﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﺵ ﺑﺎ ﺭﻫﺒﺮﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ
ﯾﺎﺩﺗﻮﻧﻪ ؟
ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﻭﻧﻪ؟
ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﺷﻮﻥ ﺑﺴﻮﺯﻩ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﺴﻮﺯﻩ
ﺍﻭﻧﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎﻥ ﺍﻭﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺣﻢ
ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﻪ ﻻﯾﻖ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻧﻪ ﻣﺎ .
ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻄﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ،ما ﺟﻮﺍنان ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﺒﻄﻪ
ﻣﯿﺨﻮﺭیم ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾیم ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍیم
این عکس یه دنیا حرف داره برای من وشما.....