p

p.1

صدای تند تایپ کردن کیبورد، توی اتاق پیچیده بود. جونگ‌کوک، با اخم خفیف، پشت میز بزرگش نشسته بود و توی مانیتور خیره شده بود. تو، از روی مبل بلند شدی و آروم بهش نزدیک شدی. موهات ریخته بود روی شونه‌هات و یه لبخند شیطون روی لبت بود.

کوک؟


سرش رو کمی بالا آورد.

هم؟

می‌دونستی فردا روز دختره؟


جونگ‌کوک بدون اینکه زیاد فکر کنه، بی‌تفاوت زمزمه کرد:

مگه تو دختری؟


چشمات گرد شد و با دست محکم به بازوش زدی.

دیوووونهههههه!


جونگ‌کوک با تعجب برگشت و تو رو نگاه کرد. لبخند گوشه‌ی لبش نشست و لپات از خجالت گل انداخت.

تو که دختر نیستی...

با اخم نگاهش کردی.
اون در حالی که آروم دستتو توی دستاش گرفت، با صدای آروم‌تر و جدی‌تر ادامه داد:

تو زن منی... پرنسسم.


بوسه‌ای به پشت دستت زد و با صدایی که پر از عشق بود گفت:

مگه میشه روز تو یادم بره؟ فقط یه دختر نیستی، تو همه‌ی زندگی منی.


تو لبخند زدی، اونم خم شد، لپتو بوسید و زمزمه کرد:

فردا، برات بهترین سورپرایزو دارم... پرنسس جونگ‌کوک.