پرستار خودت باش

پرستارِ خودت باش،
وقتی دلت گرفته از آدم ها،
دست خودت را بگیر ببرش سمت تلفن و ده سی سی صحبت با مادر برای خودت تزریق کن...
وقتی کمبودِ محبت در آزمایش های زندگیت بیداد کرد ،بیست و چهارساعت بستری شو در آغوشِ گرمِ پدر...
وقتی حسِ پوچی تمامِ وجودت را گرفت، خودت را به نزدیکترین خانه ی سالمندان برسان و تنت را پر از قطره های امید کن از چشم های خیره مانده به در!!
وقتی حس کردی پیر شدی و خیلی کارها از تو گذشته،
کتونی قرمز بپوش و زیر باران بدون چتر قدم بزن و بلند بلند آواز بخوان!
وقتی حس کردی زیرِ آوارِ بی حوصلگی ها و روزمرگی ها و منتظرِ خطِ پایان در آخرین نفس های امید مانده ای،
یک بغل بادکنک و یک لبخند بخر و به نزدیکترین بخشِ اطفالِ بیمارستانی در حوالی ات برو و چندساعت قطع شو از دنیای آدم بزرگ ها...
خلاصه پرستاری دلسوز و مهربان برای روح و روانِ خودت باش؛
پیش از آنکه نیازمندِ "پرستارِ تن" باشی!!