در انتهای کوچه ایکاشانه دارد یار من

در انتهای کوچه ای،کاشانه دارد یار من؟
روی نگاهش یک بغل،پروانه دارد یار من؟
از بس که من با دیدنش،مستِ نگاهش میشوم؟
انگار در چشمان خود،میخانه دارد یار من؟
یک دسته گل،وقتیکه میخندد،نشیند بر لبش؟
گویی که در لبخند خود،گلخانه دارد یار من؟
شبها شرابم چشم او ،صد ناز دارد خشم او؟
از جام چشمش باده در،پیمانه دارد یار من؟
گر'مِی'پرستی میکنم،با یار مستی میکنم؟
در عاشقی،چون شیوه ای،مستانه دارد یار من؟
پنداشتم در کیش او،جایی ندارد دلبری؟
دیدم که در هر شهر و دِه،بتخانه دارد یار من؟
من عاشقم، دیوانه ام،گویند من مستم ولی؟
چون من کجا یک عاشقی،دیوانه دارد یار من؟
مشهور شد در دلبری،با طلعت چشمان خود؟
در تار مژگانش هزار،افسانه دارد یار من..؟